Tempo

Si o tempo é unha cousa que alguem inventou por nós, cómo fixo para nos convencer de que é importante?
Tan dentro de nós que nos agobiamos por non seren capaces de desfacernos del,pasou un mes, pasaron dous, pasou un ano, pasaron caseque cuarenta e empezamos a darlhe voltas a testa, por qué, por qué, por qué nao fixen isto antes, por qué ainda tou nestas? quizáis si deixamos de nos preocupar do tempo, si deixamos a vida que siga a modinho ou a tentas ou rápida fagamos o fianl aquelo que desexamos e tenhamos o final aquilo que queremos.

Momentinhos de fufa

Estou hoxe nun curso, un curso todo de mulheres, ha só un home.
Este chega e unha das minhas companheiras mira para nos con mirada seual e dí: "Es mío", de dentro de min, sae, automáticamente un "Todo teu minha rulinha".
E eu pregunto-me, se o mundo nao se adicara a esconder os fufismo nas súas relacións cotidianas, cómo tería sido a frase da minha companheira? cómo tería sido a mirada si establecera que quizáis nao todas gostamos dos homes?
Nao digo nada da natureza do comentario porque era unha broma e penso que sería un poco descontextualizado xuzgar a gracia en sí; ainda que sempre se pode pensar en qué relacións sociais creamos para producir ese chiste.
Uhhhhh!!! con iste caminho de pensamento tamén me poden chamar radical.Xa sabemos:
Imos Rulinha tan só é un chiste nao o saques fora de contexto.

É-che un vinde-o ver

Estou hoxe nas minhas aulas de inglés e andamos a escreber preguntas sobre qué cousas fas no teu tempo libre, xa sabes cousas coma: Cándo é que olhas a televisión? ou Vas comer fora todos os días?....a minha profesora pasa o meu carón, revisa as minhas preguntas e dí que eu son moi boa, que nao fai falha correxirme nada, penso, máis ven tenho a certeza de que ela sinte certa debilidade postcolonialista hacía min, os meus falhos son sempre menos importantes que odas demáis, son a única europea da aula.Ven-che sendo coma aquela vez, na Galiza, cando era pequerrecha e na escola había unha plaga de piolhos; a minha profesora un día tivo a bela idea de mirar as cacholas de todas nós, eu sabía que eu os tinha, sabíao porque era pequena pero nao tonta, cando me tocou o turno a profesora dixo, nao tes. Tiven un trato especial porque era castelán falante, deso fun consciente.
Ben, pero nao é isto o que me levou aquí, a minha British teacher mira o exercicio do rapaz o meu carón e di-lhe, nao iso nao é posibel, Alicia, pode Ahmed te preguntar- che se vas comer coa tua mulher os sábados? eu digo, nao eu estou solteira, resposta fufa. Ela, evidentemente pasa por alto esta frase minha e dilhe a Ahmed, nao podes preguntar-lhe a unha mulher si vai comer fora coa sua mulher. Ouhhhh!!! dixem eu, era iso!!!
Pasa-me as veces nas aulas, é verdade, pero sempre lhes digo os meus estudantes: en Europa isa pregunta é normal pero penso que aquí nao ha. Algunhas das minhas estudantes tenhen me dito, te-mos máis nao falamos. A fufas no Cairo son coma as meigas na galiza, haber-as hai-nas. Somos pobos irmáns, semelha.
Tamén debo dir que as veces cando fago algún comentario sobre o tema nalgunha das minhas aulas ha persoas que din, nao pasa nada porque fales diso, todas sabemos que ha.Pero é un tema que sempre ha que tratar con coidado, non só aquí, tamen na Europa, porque, quem de vos nao ten historias desas para contar? eu tenho unhas cantas.

Tamos

Últimamente anda a dar voltas na minha cachola unha cousa na que nunca antes tivera reparado. Fixeron as feministas occidentais a elección dun caminho adecuado? imos bem co noso pensamento ou andamos un chisco desorientadas? quizáis o noso concepto de liberdade nao sexa realmente libre para nós, quizáis deberíamos facer una análisis máis profundo sobor de ónde vimos, unha crítica o noso propio sistema de valores.
Claro que a gran pregunta, e ista si ma tenho feita un murikinho de veces é: qué che ven sendo o feminismo? é posibel facer unha revolución feminista? porque, o feminismo, nao é un durísimo caminho persoal a maioría das veces intransferibel?
Penso que no occidente andamos a dar paos de cegas procurando atopar un caminho de liberdade, pero andamos a pensar que a liberdade é o que os homes tenhen, e iso, nao nos fai esclavas de outra visión alienante? quizáis podamos ter a posibilidade de ser realmente libres, libres dentro de nós mesmas, nun caminho propio que nao se deixe levar por historías de "mulheres-poder".
Pero en verdade todo este pensamento empezou dende: por qué pensan unha chea de mulheres feministas occidentais que poden ir a decirlhe as restantes mulheres do mundo cómo deben facer o seu caminho de liberdade e cales son os espacios de sumisión cos que deberán romper?

Pedrinhas

Dentro de cada unha de nos ha unha mentireira, pensado asím semelha unha idea demasiado grande para dixerir-a, pero,creo, en verdade, mentimos-nos a nós mesmas e logo mentimos as demáis para poder ocultar esas verades coas que nao queremos viver; ista idea sí que provoca un abismo en min, porque si eu nao podo saber nunca nada verdadeiro de ti, e ti nao podes nunca saber nada verdadeiro de min, se as duas nao podemos ser nunca sinceiras, entón, qué tipo de comunicación existe entre as persoas?
As dudas existencias, levan a algunha parte?

En ti

En min, quizáis tamén en ti, nao sei, pero de seguro en min habita o machismo; o machismo é aquilo que me fai asimilar sen dúbidas, sen interrogantes, sen búsquedas interiores, que ha unha/un superior a min, por quem lutar, por quem se sacrificar, por quem demostrar ese instinto maternal mal orientado no que nos crían; non nos educan, críannos, coma criamos os animais, sen respetar os.
O machismo nao é unha cuestión de homes, é unha cuestión de poder, no fufismo existe tamém o machismo porque ha fufas que caminhan dende pequenas nas veredas do poder, claro!!! digo eu, convertida o fufismo os 35, si de pequena tivera conciencia do meu fufismo, eu tamén tomaría a vereda do poder; gostas das mulheres es un home, é un pensamento fácil e libertador. A homosexualidade masculina expúlsate do poder, a homosexualidade femenino pode meterte no poder, quizáis por iso é unha elección menos traumática....pero ista é unha outra historia.
O caso é que nacín mulher e crecín fora do poder, a verdade é que asimilei o machismo tan dentro de min que desfacerse de él é unha loita diaria que as veces perdo e na que as veces pérdome, vénhome abaixo porque sei ónde está o que busco pero ha algo dentro de min que me coloca na comodida do "malo conhecido".
O cabreo nao é o caminho, pero a loita require cabreo.

a ti

O amor é unha enfermedade occidental? é unha teima creada polo sistema para que nao olhes para outros lares, para qué nao te preocupen outras teimas máis socialmente peligrosas? si nao tivéramos tanta obsesión social polo amor e as suás manifestacións, en qué andaríamos a teimar? todo na nosa sociedade é o amor, o amor é un todo sen límites, nada pode co amor, ficou así establecido por "Romeo & Julieta",o amor pode máis que a familia, máis que calquer tipo de convención, non ha nada imposibel para o amor, é dicer, nao ha límites.
É o tema de caseque todas as cancións que se divulgan, está nos films a cada intre, na rúa, nas conversas, na tua realidade, nao se pode vivir fora do amor, estás a perder parte da felicidade se vives fora do amor.
Pero... nunha sociedade que se relaciona con mecacnismos de poder o amor debería ser unha cousa moi limitada, o menos limitada polo respeto ( claro que....quem a rulinha que me define repeto?). Unha das primeiras normas, quizáis, debería ser: ámate a ti mesma dentro do mundo que formas coa outra, pero nunca ames à outra máis que a ti mesma.