Vou no metro e dame por pensar cóm0 a cultura na que creces forma parte de ti...algo normal para min é anormal para ti, é así en todo o mundo, a normalidade é un discurso político non unha elección persoal, estar dentro das estructuras do normal fai de ti unha persoa a respetar en todas as sociedades pero nao fai de ti unha persoa feliz....a felicidade nao está na normalidade, a felicidade está en ser ti mesma, e iso é sempre unha anormalidade, nao ha un comun de felicidade para todas.
Paradoxas das rarezas:
Tou no metro, vou caminho do trabalho, unha rapaza con nikab mira para min asustada, asustada polo meo pelo curto, penso. Eu, na sua mirada leo: "O meu Deus, cómo é que te atreves a ir asím?" eu miro para ela e digilhe: "Na minha sociedade a rara es ti"
Gosto das miradas curiosas mais nao gosto das miradas da rareza.
Sem comentários:
Enviar um comentário