O medo métesenos dentro e nao nos deixa, fica en nos e paralízanos, somos pedra entón.
Unha vez tiven un medo atroz, tiven tanto medo a viver que perdín o soriso, sabía cal era a saída, pero o medo era unha grande parede coa que nao me quería enfrentar, qué facer despois? qué facía eu soa neste mundo si abandonaba o meu recuncho? o recuncho nao me facía feliz pero meter o pe fora enchíame de pavor.
Un día, gracias a Deus, foi o meu recuncho quem me expulsou e entón saín, saín e descubrín que a parede de medo nao era máis que unha nube de fume.
Dende entón, cando o medo se apodera de min, (que o fai moi a miudo) penso que o medo é fume, que nao existe, que está fora de min,o medo está igual en min, pero paralizame menos.
Cando eu tenho medo fagoche dano a ti, quizáis deberíamos pensar nesto a próxima vez que nos refuxiemos da vida no medo. O teu medo fai de ti e de min duas mortas.
Foto: Alexandra Boulat
http://www.viiphoto.com/showstory.php?nID=275
Sem comentários:
Enviar um comentário