A procura

Minha irmá díxome fai pouco que estaba ben que marchara, pero que tamén estaría bem que fora atopando algo de aquilo que ando a procurar; o certo é que nunca souben qué andaba a procurar, fai tempo que tomei consciencia de que de algo andaba a fuxir, pero tampouco sei de qué.
Quizáis, penso, quería atopar unha explicación para todo, algún tipo de verdade que me dera a receta máxica da comprensión social; tarefa imposible porque a xentinha estamos cheas de matices; casi de seguro que ando a fuxir da minha incapacidade de aprender das cousas pequenas, tenhenme que dar de cheo na testa para as ver....
Non se! neste mes, coas minhas aulas, pensei que no fondo todas somos iguais, todas nos movemos polas mesmas sensacións; non importa que leves velo ou minisaia, que tapes a face para non te mostrar ou te enchas de pintura para mostrar algo que non tes.
Hoxe, na minha aula de nivel 7 falamos destas cousas, de occidente, dos árabes, da relixión musulmana, da relixión da razón,... e chegamos a conclusión de que a única solución é o repeto.
Linda conclusión!!!
Utopía intercultural!!

Fotos: Alexandra Boulat

Morrinha

Son as tres da tarde de un venres-domingo, estou na minha casa a estudar coa tele, é unha boa hora, digome, para pensar tactilmente en tí.

Lahzan!! Nun instante, pregúntome: Cántas fufas haberá neste instante, nesta cidade, a se disfrutar?.
Sempre remato coa mesma constatación; non é o meu goce o que estou a necesitar. Preciso do teu co meu, do meu co teu, de ti e min; das túas mans, da loucura dos teus beizos entre o pescozo e o peito, da tua imaxen , arriba, debaixo, a carón meu....de poderte bicar e bicar sen fin, da almofada non compartida, da Pipa que entra, da choiva que cae e o vento a nos soprar.
Existencialmente a constatación da tua ausencia está prohibida para min, saiu a rúa obrigada pola teima que me trouxo aquí e penso: Ten senso todo isto? o esforzo de non entender, de estudar, da soedade.... Pensamento non permitido!!!!!!

Existencialmente tes que ser unha presencia, a forza que me leva a rúa.

la vida es sueño

Sabía que te iba a echar de menos, sabía que me iba a doler, como duele saber que hoy no te veré..sueño que extiendo mi mano y te acaricio, primero tu cara, depués tu cuerpo, que cierro los ojos... me aproximo a ti y te beso, estoy junto a tí y siento tu respiración, cada vez más sonora, cada vez más acompasada al ritmo de nuestros cuerpos, el tiempo se para, cuerpo con cuerpo, formando una sola alma...y es ahí, donde quiero estar, donde quiero que no pase el tiempo, que no termine jamás.