Marías minhas.

María debe ser un nome ben fufo, porque en Porto hai un bar para nenas que se chama "María vai coas outras" e eu tenho duas grandes Marías-fufas a formar parte da minha vida.
Unha delas vai e ven den Porto a Salamanca, é a minha María li-ahlamii; baahibik kulluliaum!!!
A outra viu e marchou, pasou un mes a viver no Cairo, a pasear comigo e a me ensinar un murikinho de bos sentimentos e ideas. Tan pronto a vin sentada diante do ordenata do Cervantes pensei :"xa tenho fufa companheira de viaxe".
Gostaba de pasear con ela porque éramos duas fufas na cidade, metíamosnos por calquer rúa, sentábamos en calquer bar a berber te e "beber" xixa, setábamos nun bordilho da rúa a berber Mirinda y Cacola,bebimos alcohol nun bar de cristianos, parábamos en calquer esquina para que ela fumara os seus cigarrilhos de liar...moitas cousas que quizáis soa nunca ía facer e outras que seguirei a facer pero que eran máis divertidas con ela.
Pero, ademáis, ten un placer especial pasear cunha fufa, porque cando paseas cun home toda a xente mira para ti coma si foras a súa comprometida, olhan para el, es a súa responsabilidade; cunha fufa, para min, é diferente, nas minhas experiencias fufiles non existe balaza de poder.

¿As hétero? non sei, ainda non as provei!!!!!

Fufa no cairo

Cando me propuxen vir a esta cidade ainda non me "iluminara" o fufismo, asi que vin igual, co radar ainda en periodo de probas.
O outro día Dani, agora "doblemente iluminado" preguntábame si non me decatara da senhal escura que moitos homes levan na fronte, non, a verdade é que non me fixara, primeiro porque non os miro, mirar directamente os homes a cara comunica mensaxes de deseo,(con todas as aburridas consecuencias que iso conleva) e segundo porque, sen ser consciente, paso todo o día a procurar fufas, exactamente igual que facía na Europa; pero aquí tenho unha chea de desvantaxes: a homosexulidade está penada pola lei ( a pesar de que din que todo o mundo sabe que o filho de Hosni é homosexual con parelha, ou quizáis xustamente por isto esté penado) e que eu tenho: 1º O radar en ciernes, 2º desconhezo os códigos.
Cando vexo a unha posible fufa no metro métome no mesmo vagón, só para a mirar, cando a vexo pola rúa párome, cando a tenho nas aulas dedícolhe especial atención pero nunca, nen unha soa vez, percivín un sí nas súas miradas.
Onte no metro vin unha butch, ( uns cincuenta anos, chaqueta masculina e saia monxil- ía así, zapatos pechados) foi coma unha aparición, miroume da arriba abaixo cando entrei, (estaba no vagón das mulheres), eu mireina, esbocei unha media sonrisa, púxenme detrás para poder ver a polo cristal do metro e podernos comunicar. Excepto a mirada do principio, nada, nengunha outra senhal para confirmar, nen un movemento que eu puidese reconhecer.
¡É duro ser unha principiante fufa no Cairo!!!

Foto: mani trans bcn 2007.

Miradas

Kando facía aulas en Porto tinha un estudante cego, o libro estaba feito para videntes, tarefa difícil orientar unha aula con videntes e un invidente, eles "miran" a través do ouvido e da voz, o resto miramos a través dos olhos.
Aquí eu levo un pano na testa, un chal sobor dos hombros, toda cheinha de roupa de arriba a baixo, a pesar da minha cara de turca para case ninguén desta cidade paso por exipcia, a minha forma de caminhar, de moverme, de mirar, o meu chal..todo me delata como occidental. (As veces, só as veces, moi poucas veces consigo mimetizarme e pasar por libanesa).
A semán pasada fun o centro da cidade, quedara cunha colega espanhola para dar unha volta, saio do metro, pano, chal, pantalóns e vestido, gafas de sol,... nas escaleiras tenho un encontro con duas occidentais, cruzamos miradas e nos seus olhos percibín un:
-"Vaia, unha exipcia moderna!!!"
Evidentemente haiche que ser non árabe para ter esta apreciación.
Hoxe, no metro, tinha que mercar un bilhete e só tinha moedas moi pequenas, de menos de unha libra, moedas que pouco utilizas si es occidental; aquí, si es occidental, o máis barato custa unha libra, eu conhecía bilhetes de media libra ou cuarto de libra...pero aquelas moedas que se vinhan acumulando dende fai un mes na minha carteira tinhan valor desconhecido para min.
Acércome a ventanihna e ponho as moedas na minha palma, dou a volta e preguntolhe a primeira mulher que atopo: "Tenho unha libra aquí?", estaba completamente cuberta, só lhe podía ver os seus olhos, estendo a man para facerme comprender melhor, mírame, acércase, deixo a calderilha enriba do mostrador e ela empeza a contar as e falarme en inglés; tinha os olhos cheos de intelixencia, e unha mirada chea de forza.
Quizáis cada unha de nos mira aquelo que quere mirar, para ver aquelo que quere ver.